İnsanların akıllarının başlarına gelmesi için neden depremler, ölümler, hastalıklar, ayrılıklar olmalı?

Neden insanlar dünyanın güzelliklerinden ilham almak yerine eğlenceye taparlar ve bu uğurda en sevdiklerini bile satarlar?

Neden yaradıcının rahmetine sığınıp günahlar işlenir?

Neden günahlar konuşulurken susturamadığımızı “Bu günahtır” dediğinde “önce sen kendine bak!” diye sustururuz? Bu cesaret nerden?

Neden toprak altında elimizin ayağımızın çürüyeceğini düşünemeyiz?

Neden günahımıza tövbe ettikten birkaç gün sonra tövbe ettiğimizi unutup sanki hiç tövbe etmemişçesine o günahı tekrar işleriz?

Neden Ölüm sonrasının yaşamdan daha uzun süreceğini bildiğimiz halde dünyaya taparız?

Neden yaradıcıya değil de onun yarattıklarına güzel görünmek için sürekli uğraş içindeyiz ve neden yabancı erkek veya kadınlara güzel görünme peşindeyiz?

Neden sevdiklerimizin bile kendi çıkarımız uğrunu kuyusunu kazarız?

Neden bize ahiretten bahseden arkadaşımız sevimsiz gelir de dünyadaki eğlencelerden bahseden arkadaşımız sevimli gelir?

Neden insanlar üçüncü kişinin özelini daha sıkı arkadaşlık kurmak için ikinci kişiye anlatır?

Neden insanlar daha güzel dedikodu yapabildiğini en iyi arkadaşı zanneder?

Neden insanlar elindekinden daha fazlasını ister ve bu uğurda sevdiklerini bile feda eder?

Neden kardeşler miras kavgası edip öldüklerinde bir şey götüremezler ve çocuklarının da kavga etmesi için onlara o malı miras bırakırlar?

Neden sorgulamadan Hayır veya Evet deriz?

Neden insalara ikinci hatta üçüncü bir şans vermeden kesip atarız?

Neden bu hayatta aceleciyiz?

Neden dünyamıza aldığımız bir insanı bir daha silemeyiz? Onun uğruna intihar ederiz? Oysaki dünyamıza almadan önce mutluyduk ve o yoktu?

Neden kadın kocasını, kocası kadınını bu ikisi de çocuklarını bir emanet gibi değil de kendi malı gibi görür ve bu uğurda cinayetler çıkar?

…….